الهی نامه كه از قدیم ترین و مهم ترین متون عرفانی فارسی است، شامل مناجات ها، دعاها و سخنان وجد آمیز عرفانی در قالب نثری مسجع و موزون است. از این رو، هم از لحاظ عرفانی و هم از نظر ادبی اثری ارزشمند است.او نخست مفهومی را در قالب نثر سلیس و روان و در عین حال موزون و سپس همان را در قالب شعری دلكش بیان می كند، به گونه ای كه نه تنها گسستگیی میان اجزاء كلام واقع نمی شود، بلكه حفظ رابطه فنّی و معانیی نظم و نثر بر زیبایی و دلنشین كلام می افزاید. این شیوه نگارش، یا به تعبیری بهتر، املای خواجه تأثیر بسیاری در متون ادبی ـ عرفانی سده های بعد بر جای نهاد. خواجه عبدالله انصاری نخستین نویسنده ای است كه معانی بلند عرفانی را در قالب نثر مسجّع بیان داشته او در سجع پردازی این اثر بیش تر به شیوه ی كلمات قصار و نزدیك به شعر است. خواجه در حوزه ی مناجات بیش ترین سجع را به كار برده

• الهی!

الهی نور تو چراغ معرفت بیفروخت

 

دل من افزونی است.

 

گواهی تو ترجمانی من بکردند ندای من افزونی است.

قرب تو چـــراغ وجد بیفروخت.

همت من افزونی است.

بود تو کار من راست کـــرد بود من افزونی است.