تحفه صاحبدل

شيخ عارف، سعدى رحمه الله در آنجا كه مطلع گلستانش را به گل بيانش ، زينت داده است ، به همين حقيقت اشاره دارد كه گفته است :
(( يكى از صاحبدلان ، سر به جيب مراقبت فرو برده و در بحر مكاشفت مستغرق گشته ، حالى كه از آن حالت باز آمد، يكى از دوستان گفت : در اين بوستان كه بودى ما را چه تحفه آوردى ؟
گفت : به خاطر داشتم چون به درخت گل رسم دامنى پر كنم هديه اصحاب را، چون برسيدم بوى گلم چنان مست كرد كه دامن از دست برفت )) .
پس كسى كه خدا را براى ثواب و ترس عقاب عبادت كند؛ از اين لذت حقيقى محروم است .
و اگر دقت كنى خواهى يافت كه اگر كسى خدا را از روى رغبت به بهشت عبادت نموده ، هواى خود را عبادت كرده است ؛ و اگر از ترس و وحشت عبادت نموده ، به سبب عشق به خود، او را عبادت كرده است ، نه براى عشق و محبت به مولايش .

منبع :رساله لقاء الله ، ص 223