دلی که دلدار دارد همه دارد ، آدم کامگار همهمه، و او را دو احوال دارد و هرکه هوای وصال دارد در سحرها حال دارد. آری سالک در سحر حال دگر دارد که سر روی مهر آرد و دل مملو مهر کردگار ماه و مهر دارد. راهرو در سحر کامروا گردد ، که در سحر دردها دوا گردد ، که سحر سالک دل داده ی آواره را ره آورد کوی ولا آرد. دل را اطلس آسا ، ساده و هموار دار که عکوس ارواح را در او گردآوری ، که دل سالم کرسی ملائکه و عکاس ارواح گردد.
در کلام علمای اعلام و سلاک الی الله الهادی دارد که اعلی و اکرم اوراد مر راهرو را کلمه ی طاهر و مطهر(( لا اله الا الله )) و درود مروح و معطر (( اللهم صل علی محمد و آل محمد )) آمد . اگر اهل دلی ، دل را آگاه دار که آدمی را رسوم عموم عوام گاهی هم همسر ، اولاد ، اموال ، و دگر امور وی دام و سد راه گردد.
طعام روحی ، که مطعم و ماکل ارواح آمد ، کی در کام هرکسی گوارا گردد؟ آدم کامل همواره در همه ی امور دور محور عدل و وسط گردد.هداک الله الی السداد.
منبع: نامه ها برنامه ها