علم و عمل دو گوهر انسان سازند.آن سازنده ی روان است و این سازنده ی بدن.هردو غذای انسانند.و غذا با مغتذی مسانخ و مجانس است.بدن در همه عوالم مرتبه نازله نفس است.تفاوت بدنها به کمال و نقص است."ذلک تقدیر العزیز العلیم"
علم و عمل به منزله ی دو بال نفس ناطقه اند که به اندازه نیروی این دو بال در عوالم بی پایان پرواز میکند.پروازی که درنشئه ی شهادت داخل در عالم غیب میشود و در عالم غیب ظاهر در نشئه شهادت می گردد.

از این اشارات سر این گونه آیت را دریاب که حق تعالی به پیامبر فرمود : " واسئل من ارسلنا من قبلک من رسلنا " ای پیامبر از پیامبران پیشین بپرس.آری صاحب نفس مکتفی با اینکه در عالم شهادت است وارد در عالم غیب میشود و از پیامبران پیشین میپرسد.نیازی به تقدیر مضافنیست که مثلا گفته شود : ای واسئل امم من ارسلنا من قبلک و علمائهم.
راوی از معصوم میپرسد:آیا انسانی که از این سرا رخت بر بسته دوباره میتواند کسان خود را در این نشئه دیدار کند؟ درپاسخ فرمود :" آری"در روایت هست " علی قدر منزلته . علی قدر عمله . علی قدر فضائلهم" از این القای سبوحی به حقیقت و واقع یک معنی رجعت هم رسیدی.نور علم عین نفس میگردد که هم ذاتش را فسحت وجودی می دهد و هم چشم بینای او میشود. رسول خاتم فرمود:" العلم امام العمل و العمل تابعه . علم امام عمل است زیرا از انسان کاری بی راهنمایی و پیشوایی دانش صورت نمی گیرد. و سعادت حقیقی انسان بی نور علم واقع نمیشود.ومدینه فاضله انسانی جز با علم بایسته و عمل شایسته شکلنمی پذیرد.

منبع:نامه ها و برنامه ها