در اينجا شايسته است  دستورى بسيار بسيار گرانقدر و ارزشمند به رسم بهترين تحفه و عطيه به حضور گوهر شناس قدردان تقديم بدارم . و آن اين كه قاضى قضاعى در ( دستور معالم الحكم و مأثور مكارم الشيم من كلام اميرالمؤمنين على بن ابى طالب  عليه الصلوه و السلام) بدين صورت  نقل روايت  كرده است  كه :

البراء بن عازب  قال : دخلت  على على عليه السلام فقلت  : يا اميرالمؤمنين سألتك  بالله الا خصصتنى باعظم ما خصك  به رسول الله صلى الله عليه و سلم مما خصه به جبريل مما ارسله به الرحمن عزوجل . فقال :  لولا ما سألت  ما نشرت  ذكر ما اريد ان استره حتى اضمن لحدى اذا اردت  ان تدعو باسم الله الاعظم فاقرا من اول الحديد ست  آيات  , و آخر الحشر  هو الله الذى لا اله الا هو  , الى آخرها . فاذا فرغت فتكلمت  فقل : يا من هو كذلك  افعل بى كذا و كذا . فوالله لو دعوت  به على شقى لسعد  .

قال البراء : فوالله لا ادعو بها لدنيا ابدا . قال على عليه السلام : اصبت  , كذا اوصانى رسول الله صلى الله عليه و سلم غير انه امرنى ان ادعو بها فى الامور الفادحه  .

براء بن عازب  گويد : بر اميرالمؤمنين عليه السلام وارد شدم و آن جناب  را به خدا سوگند دادم كه مرا به اعظم اسمايى كه خداوند رحمن جبرئيل را به ارسال آن مخصوص داشت و وى رسول الله صلى الله عليه و آله و سلم را و آن حضرت  شمارا, مخصوص گردان . فرمود : اگر سئوال تو نمى بود من اراده داشتم كه آنرا تا در لحدم نهاده شوم پوشيده بدارم . هرگاه خواهى خدا را به اسم اعظم وى بخوانى , شش آيه اول حديد ( بعد از بسم الله الرحمن الرحيم  تا  و هو عليم بذات  الصدور  ) و آخر حشر از  هو الله الذى لا اله الا هو  تا آخر سوره را بخوان , و پس از آن بگو اى كسى كه چنانى با من چنين كن ( يعنى حاجت  خود را بخواه ) كه سوگند به خداوند اگر بر شقى بخوانى سعيد مى گردد . براء گفت  : قسم به خدا من آنرا براى دنيا نمى خوانم . امام عليه السلام فرمود : همين صواب  است  , رسول الله صلى الله عليه و آله و سلم مرا هم اينچنين وصيت  فرمود جز اينكه مرا امر كرد كه خدا را بدان در كارهاى بزرگ  و دشوار روزگار بخوانم]( و بدانكه هيچ حاجتى براى انسان شريف تر و عزيزتر از قرب  الى الله نيست  كه لقاء الله است  و ( رساله لقاء الله)  ما در وصول بدان زاد راه است  .

منبع: نور علی نور