اين رساله ء شريف و عزيز كه بر يك مقدمه و يازده فصل مرتب گشته پيرامون دعا و ذكر و مناجات , نگارش يافته است . حضرت استاد دام ظله مقدمه رساله را به بيان كلماتى چند حول مكانت و منزلت دعا از ديدگاههاى مختلف اختصاص داده آنگاه فصول يازده گانه رساله را كه هر كدام در مطلبى از مطالب مربوط به دعا و ذكر و مناجات است , يكى پس از ديگرى شروع مى كند كه چكيده و خلاصه آنها بدين قرار است :

فصل يكم : در باره چهل كلمه مبارك ذكر و دعا منتخب از قرآن كريم كه همراه با برخى اشارات و لطائف اسرار است .

فصل دوم : در اينكه ادعيه مأثوره از اولياء دين , حائز لطايف خاصيند كه در روايات مرويه از آنان يافت نمى شود و بيان سر آن .

فصل سوم : در بيان اينكه خداوند تبارك و تعالى براى هر چيزى حدى معين كرد , جز دعا و ذكر كه از آن به كم راضى نگشت و فرمود : (( اذكرو الله ذكرا كثيرا )) .

فصل چهارم : در بيان اينكه بايد به آنچه كه در عدد دعا و ذكر يا عدد ايام آنها از معصوم رسيده اهتمام داشت و از زياده يا كم كردن آن اجتناب نمود .

فصل پنجم : در بيان اينكه اوقات و امكنه را در تأثير دعا و ذكر دخلى
بسزاست .

فصل ششم : در بيان اينكه يكى از شرائط مهم تأثير اذكار و ادعيه طهارت داعى و ذاكر است .

فصل هفتم : در بيان اينكه بايد عبارت دعا را صحيح ادا كرد و از لحن در آن اجتناب نمود , زيرا دعاى ملحون به سوى حق جل على بالا نمى رود .

فصل هشتم : در بيان اينكه دعاء موقت و مأثور براى شيعه مستضعف است , نه شيعه مستبصر , زيرا كه او به فعليت رسيده و بالغ است . خود مى داند كجا و چگونه بخواهد و چه بگويد .

فصل نهم : در بيان دو مطلب است

1 : اينكه هر كسى را استعداد خاصى است و نبايد از يك ذكر خاص نسبت به همه افراد تأثير واحدى را انتظار داشت .

2 : اينكه آنچه از القاءات و تمثلات كه در حال ذكر و دعا عايد ذاكر و داعى مى شود , همه درونيند , نه بيرونى .

فصل دهم : در بيان اينكه مطلب اهم در دعا مراعات كردن ادب مع الله است .

فصل يازدهم : در بيان سر استجابت دعاء و اينكه دعاء از اسباب مؤثره در عالم است , نه مخالف سنت جاريه الهى .

اين رساله تا كنون مكرر به طبع رسيده است و آخرين بار توسط انتشارات تشيع در تيراژ 3000 نسخه طبع و منتشر شد .

منبع: مرورى بر آثار و تأليفات استاد فرزانه حضرت آيت الله علامه حسن حسن زاده آملى[ دامت معاليه]