كسى كه خود را فراموش كرده است ، دنيا و آخرتش هر دو را از دست داده است ، چنين كسى اهل دنيا هم نيست ، زندگى دنيا هم براى او لذت بخش  نيست . مشاغل و آرزوهاى دنيوى و خواسته هاى نفسانى ، انسان را مبتلاى به مرض غفلت مى كند كه از توجه به ملکوت ، و سير و سلوك روحانى و نيل به لقاء الله باز مى ماند.
خداوند سبحان در سوره والشمس يازده بار قسم ياد فرمود و جواب قسم اين كه : (( قد افلح من زكيها و قد خاب من دسيها )) رستگار كسى است كه نفس را تزكيه كرد و پاك گردانيد و نااميد و زيانكار شد كسى كه نفس را گم كرد و از دست داد و در پى اصلاح و تزكيه آن برنيامد. ))

منبع:ج ۳ پندهای حکیمانه