ديوان اشعار
اين كمترين به سه زبان تازى و پارسى و تبرى، اشعار بسيار سروده است.
ديوان اشعارم به تازى و پارسى، مقدارى مكرر به طبع رسيده است. اين كلمه اشعارى به زبان تبرى است كه به خواهش دوست فاضل گرانقدرى برايش ارسال داشتهايم:
بسم اللّه الرّحمن الرّحيم
الحمد لله رب العالمين
اين صحيفه را- كه حاوى ابياتى به زبان تبرى از طبع خامل اين باقل:
حسن حسنزاده آملى است- به پيشگاه والاى مولايش دانشمند گرانقدر جناب «خواجه ابو سعيد آملى» حاج آقا رضا ولائى (زاده الله المتعالى القرب إليه) تقديم مىدارد. إن الهدايا على مقدار مهديها.
22 ذي القعده 1415 ه ق- 2/ 2/ 1374 ه ش
29/ 12/ 1354
بسم الله كه مبدء كائناته |
بسم الله كه سرچشمه حياته |
|
بسم الله كه كليد مشكلاته |
بسم الله كه شافع عرصاته |
|
يك و چار و هفت و يكهزار و يك نوم |
ته نوم هسّ و ته نوم هرگز نبونه گوم |
|
هفت دريو مركّب بووه صد هزار بار |
توم بون و ته نوم هسّه كه نبونه توم |
|
ذكر يونسى باب مرا ده يارون |
حاجت بخواهين خدا جواده يارون |
|
شكار غافل صيد صيّاده يارون |
دنيا صيّاد و شيطون شيّاده يارون |
|
25 ع 1، 1369 ه ق
هر سو رو كمّه نور خدائه يارون |
اين نور خدا بىانتهائه يارون |
|
هر ذرّه كه در ارض و سمائه يارون |
سر تا قدمش صدق و صفائه يارون |
|
نما شونه سر چمشك بزو ستاره |
مره به چشمكها كرده اين اشاره |
|
عاشق كه به شو برسيه بىقراره |
بىقراره كه گاه ديدار ياره |
|
ماه رمضون ماه خداءه يارون |
ماه روزه و ذكر و دعائه يارون |
|
قرآن بخونين شمه شفاءه يارون |
حاجت بخواهين حاجت رواءه يارون |
|
شاه لافتى و هل أتى علىئه |
بعد از مصطفى أمه آقا علىئه |
|
خزونه علّم الأسماء علىئه |
أى آيينه خدانما عليئه |
|
6/ 22/ 1374
شكار تا غافل نبوءه تير نخورنه |
و چه تا برمه نكنه شير نخورنه |
|
مرد روزگار نامرد دسّه نشنه |
شالهها كرده شكار ره شير نخورنه |
|
5/ 7/ 1347
توره كه دارمه مال و مناله كورمه |
زرره كه دارمه سنگ و سفالّه كورمه |
|
اونى كه وسّه ياد بايرم باينّه |
حرف زيادى و قيل و قالّه كورمه |
|
اتّا چكّه اوبوين چىها بايّه |
ريكاء و كيجاء خوشنما بايّه |
|
صاحب هزارون ادّعا بايّه |
از قدرت اون جانه خدا بايّه |
|
7/ 7/ 1347
من كي هسّمه كه بووم توره خوامه |
من چى هسّمه كه بووم ته فدامه |
|
شه خودّه كه أشمه اتّا گدامه |
ته سايه كه مه سر دره پادشامه |
|
17/ 6/ 1347
اوندل كه به ته عشق گرفتار نيه |
اوندل كه و ته بارره خريدار نيه |
|
و شنا سگ پيش دم بدئن خورمه قسم |
سگ هم وره خوارنى و گنهخوار نيه |
|
11/ 7/ 1347
اي ونگ شام اذان بمؤئه مه گوش |
مه تن بلرزسّ و مه دل بموئه جوش |
|
هي روزّه شوكمّي و شوره كمّى روز |
ناگهون گننه برو چاركس دوش |
|
وضو بيتمه بخونّم شه نمازّه |
خداءه پيش بورم راز و نيازّه |
|
امشو جمعه شو هسّ و اميدوارمه |
احياها كنم همين شوء درازّه |
|
امشوئه تاريكى چنّه مزه داينه |
مزه شوهاى ماه روزه داينه |
|
مه دلّه نمّه امشو چى كارد بوشه |
انّه آه و ناله داينه و سوزه داينه |
|
12/ 8/ 1347
امشو من چنّه راز و نيازها كنّه |
چنّه ذكرها كردم و نمازها كنّه |
|
تا دل سحر بر سيمه شه دل وا |
ديماشه جانه آمى پروازها كنّه |
|
28/ 7/ 1347
بشنو سّمه جامجم جهون نمائه |
جام طلسمى هسّ و گرون بهائه |
|
نو نسّمه كه و رمزى از امائه |
همين هسّه كه خدا مره هدائه |
|
جانى كه ته سر نيه صفا نداينه |
كارى كه ته سر نيه سزا نداينه |
|
شاهى كه ته در خنه گدا نبوئه |
بيچاره بهاى يك گدا نداينه |
|
6/ 8/ 1347
مه دسّه هماس كه زمى گير بايمه |
مه چك تله دكت و ناگزير بايمه |
|
گته مه كه پير بيمه شه كار ره رسمه |
كاره رس نيمه اسا كه پير بايمه |
|
ع 1، 1389 ه ق
ته تير كه بدل هنيشه چنّه خواره |
زخمى كه تو بزوئى چى مزه داره |
|
دشمن گرمى نرمى چى ناگواره |
آمى كه تنّي كنّه و نه بلاره |
|
كنه پيش بورم حرفى پيداها كنم |
تا بتونم ته وصف و ثناها كنم |
|
اى توشه دونّى چى نازنين وجودى |
مره لفظ هاده كه من أداها كنم |
|
28/ 5/ 1348
اگر ته مجنون نبوام پس چى بوأم |
اگر ته قربون نبوام پس چى بوأم |
|
اگر ته وسرّ مه جانه خاره همدم |
در كوه و هامون نبوام پس چى بوأم |
|
2 ج 1، 1391 ه ق
برزيگر و نّه بديمه بينجه جار |
بينجه جارّه و جين كردنه خوار خوار |
|
مره بأوتنه اى جانه برار |
شه دكاشته و جينها كن و خوار دار |
|
اواخر ماه مبارك رمضان 1388 ه ق
من نه مرد اين ورو نه مرد اونور هسّمه |
من گرفتار دل و شه جانه دلبر هسّمه |
|
من بيمه اتّا كلو او دكته پيته زغال |
شكر كمّه كه اسا خورشيد خاور هسّمه |
|
تا شه خودّه بر كنارها كردمه از گيرودار |
پادشاه اقتدار هفت كشور هسّمه |
|
تو شه خودّه اشنى نونى كى هسّى اى برار |
من شه خودّه اشمه و يمّه كه محشر هسّمه |
|
لطف اون جانه خدا هسّه كه در درياى علم |
هم كه كشتى هم كه لنگر هم كه بندر هسّمه |
|
دين پاك مصطفى ره به علىّ مرتضى |
هم سپاه و هم سلاح و هم كه سنگر هسّمه |
|
نصف شو كه پرسمه گيرمه وضو خومّه نماز |
كمّه چى پروازها با اين كه بىپر هسّمه |
|
شو كه بيّه شوپر هرور خوانه شونه پرزنون |
جانه آمي من مگر كمتر ز شوپر هسّمه |
|
خوانى از سرّ حسن سر در بيارى دون كه من |
بنده فرمونبر آل پيمبر هسّمه |
|
19/ 4/ 1350
متاع عشق چى بازار داينه |
خريدارون بىآزار داينه |
|
خريدارى چو بابا طاهر لر |
خريدارى چون من در لار دينه |
|
آخر صفر 1389 ه ق
«بوين چهها، بوين چهها»
به روز و شو حضور دار بوين چهها بوين چهها |
شه دلّه سوى نور دار بوين چهها بوين چهها |
|
اتي مه حرفه گوش دار اتي شه جا سروش دار |
هراس مرگ و گور دار بوين چهها بوين چهها |
|
هميشه ذكر يار دار زبون و گوشّه خوار دار |
دو چشّه مثل كور دار بوين چهها بوين چهها |
|
پرت و پلا نأونأو چون و چرا نأونأو |
نه زرّه دار نه زور دار بوين چهها بوين چهها |
|
بأؤ خدا خدا خدا تو پادشاه و من گدا |
مره به عشق و شور دار بوين چهها بوين چهها |
|
دل هسّ و جاى دلبره نه جاى شخص ديگره |
شطونّه از خود دور دار بوين چهها بوين چهها |
|
اتي شه سركتى بزن توره نمّه چتى بزن |
توشه عقل و شعور دار بوين چهها بوين چهها |
|
حسن تو در بروز خود نوين شه خودّه يك نخود |
شِ كارّه جمع و جور دار بوين چهها بوين چهها |
|
19/ 4/ 1350
مه ره در كوه و وشه چنّه خوشه |
بخورم واش و ولك كوه و وشه |
|
نه نومى بورم از اين و از اون |
نه از خوش و نخوش و ته شه و مه شه |
|