من آن چوپان موسايم الهى   كه در ياد تو گويايم الهى  
قلم باشد عصاى من ، نى من   گلويم ، دفتر دل هى هى من 
چه باشد هى هى من يا الهى   عصاى من نى من يا الهى 

اشارت به داستان موسى و شبان در مثنوى مولوى است كه آن شبان مطابق با حال خود به نزد حضرت حق مناجات مى كرد كه در دفتر دوم نقل شده است كه :

ديد موسى يك شبانى را به راه   كو همى گفت اى كريم واى اله 
تو كجايى تا شوم من چاكرت   چارقت دوزم كنم شانه سرت 
اى خداى من فدايت جان من   جمله فرزندان و خان و مان من 
اى فداى تو همه بُزهاى من   اى بيادت هى هى و هيهاى من 

خداوندا دل ديوانه ام ده   بصحراى غمت كاشانه ام ده 
مرا از كار من بيزاريم ده   به اذكار خودت بيداريم ده 
چه خوش از لطف خاص كردگارى   به اميدش رسد اميدوارى 
مرا محو جمال خويش فرماى   دمادم جلوه هايت بيش فرماى 
به ذات و خوى خود محشور ميدار   ز زرق و برق دنيا دور ميدار 
به احسانت حسن را احسنش كن   مر اين يك دانه را صد خرمنش كن 
دگر دعواى آخر باشد اين   الحمد لله رب العالمين 

بيت آخرى دفتر دل در وهله اول بدين صورت آمده بود كه :

دگر دعواى آخرينم اين است   كه حمد از آن رب العالمين است 

اما به جهت تبرك جستن به آيه مباركه دهم سوره يونس :

دعويهم فيها سبحانك اللهم و تحيتهم فيها سلام ، وءاخر دعويهم ان الحمد لله رب العالمين در مصراع دوم ((الحمد لله رب العالمين )) را تلاوت فرموده اند كه تا تبرك به متن عبارت آيه مباركه مذكور بوده باشد؛ چه اينكه تمسك و تبرك به عين عبارت آيات و روايات در بيت شعرا در دواوين يك سنت حسنه شعرى است همانند اينكه جناب نظامى در ابتداى خمسه اش فرمود:

بسم الله الرحمن الرحيم   هست كليد در گنج حكيم 

نكته بسيار مهم ديگر اين كه به قلب مبارك و عرشى حضرت مولى روحى فداه اينچنين القاء سبوحى شده است كه دفتر دل با ((بسم الله الرحمن الرحيم )) آغاز گردد و با آيه شريفه ((الحمد لله رب العالمين )) به اتمام رسد يعنى از قرآن شروع و به قرآن پايان يابد؛ زيرا كه دفتر دل انسان كامل مساوق با دفتر دل رب اوست . من عرف نفسه فقد عرف ربه . لذا دفتر دل مولايم نيز آغاز و انجام آن به لسان خود قرآن كريم سروده شده است . فتدبر.