عالمون

بركاتى كه از الطاف الهى نصيبم شده است همه از شير طيب و دامن طاهر مادرم و روزى حلال پدرم بوده است .

گفتارت را کم کن تا به جوار من برگردی.

علامه حسن زاده آملی: این غزل یادی از روزگار جوانی است که در مدرسه مرحوم حاج ابوالفتح در تهران به تحصیل علوم دینی اشتغال داشتم، در شبی از برکت صفای تنهایی و جوانی و شب زنده داری آن را بدین صورت سروده ام:

همّتى بايد قدم در راه زن‏ 
صاحب آن خواه مرد و خواه زن‏

من كه باشم كه بر آن خاطر عاطر گذرم‏ 
لطف ها مى‏كنى اى خاك درت تاج سرم‏