الهى نامه , كلماتى چند است  كه از سنوات  هزار و سيصد و نود و چهار هجرى بقلم اين كمترين حسن حسن زاده آملى , به اقتضاى تبدل بال و تحول حال , به رشته نوشته در آمده است  , لذا در تلقى آن تثبت  لازم است  كه در واقع تناقى , منتفى است  . طبعم بطبع آن راغب  نبود كه نشر آن را چه سود , جز اين كه با تصويب  و ابرام اصدقاء فاضل مركز نشر فرهنگى رجاء زادهم الله تعالى رجاء . از ساحت  قدس قرآن مجيد بصورت  استخاره استجازه نموده ام ,.....

الهى ! عارف را با عرفان چه كار.....

الهى ! قرآن و انسان و عرفان و برهان يكى اند...

 الهى ! از نماز و روزه ام توبه كردم به حق اهل نماز و روزه ات توبه اين نااهل را بپذير! 

الهى آدم شب كور كجا و عبد شكور كجا؟ كه شب كور شكور نباشد.

 الهى ، راز دل را نهفتن دشوار است ...

الهى ماه مبارك  ( 1390 هق ) را حرام كردم كه نه قدر روزه را دانستم و نه قدر قدر را , نه قرآن خواندم و نه سحر داشتم و نه سهر, در ليلة الجوائز جز شرمسارى چه مى برم خوشا بحال صائم كه ....

الهى در اين شب  دوشنبه سلخ شهر الله المبارك  هزار و سيصد و نود هجرى قمرى....

 الهى حسن غبطه حال عقرب  مى خورد كه عقرب  كجا و حسن كجا آن رو به مشرق دارد و اين مغربى است  , آنرا قلب  روشن است 

✅الهی خروس را سحر باشد و حسن را نباشد....

الهى اين روزگار طوفانى تر از طوفان نوح است 

الهى يا قابض و يا باسط! جزر و بحر مد را در پى دارد و محاق قمر بدر را و ادبار فلك و عقل اقبال را وقوس نزول صعود را، قلب حسن در قبض است و اميدوار بسط است....

مـتـكـلمـان در اين كه آيا هنگامى كه مكلف از گناهى توبه كند ليك پس از مدتى آن را به خـاطـر آورد، بـايـد دوبـاره تـوبـه كـنـد يا خير، در اختلاف افتاده اند. در اين باره ، محقق طـوسـى مـى فـرمـايـد: و در وجـوب تـجـديـد (تـوبـه ) نـيـز اشكال است ....

پـس تـوبـه -بـراى دفـع ضـرر- و نـيـز پـشـيـمـانـى بـر انـجـام هـر فـعـل قـبـيـح يـا اخلال به واجب، لازم و واجب است، و از آنچه گفته شد -چنانكه پيداست- وجوب فورى بودن توبه نيز استفاده مى گردد.
ايـن كـه گـفـتـيـم: و نـيـز پـشـيـمـانـى بـر انـجـام هـر فـعـل قـبـيـح بـراى آن اسـت كـه گـنـاهـان صـغـيـره را نـيـز شـامـل شـود؛ زيـرا ...

يكى از شروحى كه بر فصوص الحكم شيخ اكبر محى الدين بن عربى نگاشته شده شرح عارف فاشضل كمال الدين حسين بن حسن خوارزمى است . ...

كتاب عظيم الشأن فصوص الحكم , اثر بى نظير شيخ اكبر محيى الدين بن عربى , كتابى است كه مصنف بزرگوارش آن را طبق دستور پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله , كه در دهه آخر محرم 627 در رؤياى صادقانه اى برايش ظاهر گشت و بدو فرمود :

امام سجاد (عليه السلام ) در مناجات الذاكرين گويد:

اين رساله ء شريف و عزيز كه بر يك مقدمه و يازده فصل مرتب گشته پيرامون دعا و ذكر و مناجات , نگارش يافته است . ...

علامه حسن زاده آملی: ((مردى نزد اميرالمؤ منين (عليه السلام ) آمد و بدان حضرت عرض كرد كه : بلال با فلانى مناظره مى كند و الفاظ وى ملحون است و آنكس عباراتش معرب و صحيح است و به بلال مى خندد....

در اينجا شايسته است  دستورى بسيار بسيار گرانقدر و ارزشمند به رسم بهترين تحفه و عطيه به حضور گوهر شناس قدردان تقديم بدارم ....