بلى احرار چون عبد شكورند   بصرف بندگى اندر سرورند 

هر چه پخته‏ تر شوى، از خامان نپخته ‏تر شنوى.

 سخن دارم ز استادم نخواهد رفت از یادم

  که گفتا حل شود مشکل ولی آهسته آهسته

 ((نه این نون، نان می شود و نه آن!))

حُسن حَسَن فروزد از سینه به سینه دل به دل

ز نور هشت و چار من تازه به تازه نو به نو 

   منم آن تشنه‌ی دانش که گر دانش شود آتش 

 مرا اندر دل آتش همی باشد نشیمن ها